Πέμπτη 13 Αυγούστου 2015

Marina

Marina, Marina, Marina
Ti voglio al piu' presto sposar
Όλοι σίγουρα γνωρίζετε αυτό το παλιό κλασσικό ιταλικό τραγούδι. Το ξέρατε όμως ότι είχε γραφτεί στο Βέλγιο; Όχι; γκουχουγκουχουγκουχου... ούτε γω! Shame on yoυ, θα μου πείτε που μεγάλωσα στο Βέλγιο. Υπάρχει όμως μια λογική εξήγηση. Ο Rocco Grenata, που ερμήνευσε πρώτος το τραγούδι ήταν Ολλανδόφωνος και είμαι Γαλλόφωνη. Και δεν κοιτούσα ποτέ Βελγικά Ολλανδοφωνα κανάλια όπου θα ήταν σίγουρα πολύ πιο συχνά καλεσμένος.

Μα πως το έμαθα; Κοιτάζοντας την καταπληκτική Βελγική ταινία "Marina" βασισμένη στην Ζωή του τραγουδιστή . Έπεσα εντελώς τυχαία πάνω της στο οτε tv. Δεν ξέρω αν θα επελεγα να την δω  εάν είχα δει πρώτα την αφίσα της ταινίας που δεν έχει καμία σχέση με το περιεχόμενο, μερικές φορές οι αφίσες μας εξαπατανε.

Στην δεκαετία 50, ο πατέρας του Rocco Grenata ονειρεύεται να γίνει πλούσιος και να προσφέρει μια καλύτερη ζωή στην οικογένειά του. Έτσι αποφασίζει να παει στο Βέλγιο να εργαστεί στα ανθρακωρυχεία για 3 χρόνια. Σύντομα τον ακολουθούν η γυναίκα του, ο γιος του και η κορούλα του. Η ζωή στο Βέλγιο είναι πολύ πιο διαφορετική απ'οτι περίμεναν. Το βαρύ κλίμα του Βοριά, το βλέμμα της κοινωνίας στους ξένους εργάτες και η άγνωστη γλώσσα κάνουν τα πράγματα δύσκολα. Ο πατέρας εργάζεται πολύ σκληρά και επεκτείνει το συμβόλαιο του, από την άλλη ο γιος του είναι παθιασμένος με το ακορντεόν του. Τα λεφτά είναι λίγα και τα όνειρα δύσκολα να πραγματοποιηθούν η μηπως όχι;...
Με άγγιξε πάρα πάρα πολύ αυτή η ταινία γιατί απλά σκεφτόμουν τι πέρασαν οι δικοί μου γονείς όταν πήγαν στο Βέλγιο πριν 50 χρόνια. Ο μπαμπάς δούλεψε και αυτός για λίγα χρόνια στα ανθρακωρυχεία στο Μαρσινέλ, Σαρλερουά πριν παει στις Βρυξέλλες. Τότες πήγαιναν με συμβόλαιο από την Ελλάδα. Η μητριά της μαμάς μου την κακομεταχειριζόταν και έτσι ο θείος μου (που δούλευε επίσης στα σαρμποναζ, έτσι έλεγαν τα ορυχεία) κάλεσε την μαμά μου να μείνει μαζί του και έπιασε δουλειά σε εργοστάσιο. Έτσι έκανε προξενιό ο θείος μου στους γονείς μου και παντρεύτηκαν. Ο πατέρας μου δεν λέει πολλά για εκείνη την εποχή, η μητέρα μου θυμάται όμως πόσο καλοί και ζεστοί ήταν οι Βέλγοι μαζί τους, πόσο πολύ τους βοηθούσαν. Στην αρχή ήταν τόσο όλα διαφορετικά. Σε ξένη χώρα, με ξένη γλώσσα μακριά από τον πατέρα της, τα άλλα αδέρφια της και τις φίλες της, η μανα μου είχε μείνει μισή από την κατάθλιψη. Έκαναν χρόνια να προσαρμοστούν αλλά τα κατάφεραν. Ο πατέρας μου ακόμα να μάθει την γλώσσα, η μανα μου, αν και είναι αγράμματη, τα καταφέρνει μια χαρά. Οι γονείς μου και μια ολόκληρη γενιά Έλληνες μεταναστών είναι ευγνώμων για τους Βέλγους. Ποτέ στην ιστορία,δεν ακούστηκε να υπάρχουν ταραχές από Έλληνες και ποτέ δεν θα υπάρχουν. Αυτό λέγεται σεβασμός...
Τέλος πάντων, συνιστώ ανεπιφύλακτα αυτή την ταινία. Ρομάντζο, δράμα, μουσική, συναισθήματα και όμορφες ερμηνείες.. δεν θα βαρεθειτε καθόλου!
Το τρέιλερ

Αφιερωμένο στους γονείς μου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Blogging tips