Bullying, η δικιά μου ιστορία.

Μετά τα τελευταία γεγονότα με τον Βαγγέλη Γιακουματη αποφάσισα και γω πως ήταν καιρός να σας γράψω την ιστορία μου. Δίσταζα τόσο καιρό γιατί όταν την σκέφτομαι νιώθω ακόμα ντροπή για το ότι βίωσα. Το bullying δεν είναι ένα καινούργιο φαινόμενο, υπήρχε πάντα. Η μανα μου συχνά μου έλεγε ιστορίες για το πως στα χωριά παιδάκια κορόιδευαν ανάπηρα παιδιά, η απλός διαφορετικά . Τους γονείς μου πάντα τους θυμάμαι να λυπούνται να βλέπουν αυτό το πράγμα είτε στην τηλεόραση η ακόμα και περπατώντας στο δρόμο και θυμάμαι πάντα την μανα μου να μου λέει, ποτέ μα ποτέ μην κοροϊδεύεις άλλα παιδιά!

Από μικρή ήμουν πάντα μια καλή μαθήτρια, αρκετά ντροπαλή, μέχρι το λύκειο όχι δημοφιλής  αλλά όχι και αντικοινωνική (είχα την παρέα μου και ήμουν πολύ πιστή στους φίλους μου ακόμα και όταν αυτοί έμειναν στην ίδια τάξη και γω πέρασα στην επόμενη). Εμφανισιακά ήμουν πάντα η πιο κοντή της τάξης και πάρα πολύ λεπτή.

1988, ημουν 14 και έμπαινα στην 3η γυμνασίου. Κάθε χρόνο ερχόταν και καινούργια πρόσωπα στο σχολείο και εκείνη την χρονιά και ο δικός μου "βασανιστής". Να σας θυμίσω ότι έμενα στις Βρυξέλλες. Αυτός ήταν αγόρι, με περνούσε 1 κεφάλι και ήταν αρκετά γεροδεμένος. Ήταν 1 χρόνο μεγαλύτερος μου αλλά ήταν μια τάξη πιο κάτω από μένα. Δεν ήταν Βέλγος, ήταν ξένος όπως και γω. Θα μου πείτε έχει σημασία αυτό; και όμως... Ήταν πρώτης γενιάς, οι γονείς τους σαν τους δικούς μου είχαν μεγαλώσει έξω(αγράμματοι να μην γνωρίζουν καλά την γλώσσα), επίσης είχε πολλά αδέρφια στο σπίτι.

Είναι κάτι γενικά που έχω κρύψει μέσα μου βαθιά από την ντροπή μου, που δεν ήθελα να θυμάμαι αλλά γεγονότα σαν του Αλεξ η σαν του Βαγγέλη πιο πρόσφατα πάντα κάνουν τις αναμνήσεις να ξαναέρχονται. Πως όλα ξεκίνησαν; Στο σχολείο, υπήρχε μια γωνία απ'οπου περνουσες αναγκαστικά για να βγεις έξω για διάλειμμα. Εκείνη την ημέρα διασταυρώθηκαν για πρώτη φορά τα βλέμματα μας και εγώ δεν έδωσα σημασία, αισθανόμουν άσχημα μόνο που με κοιτούσε. Όταν έστρεψα το βλέμμα μου αλλού με πήρε και με έριξε κάτω. Γενικά  αυτό που ήθελε από μένα ήταν πάντα να πέφτω στα πόδια του, δεν με χτυπούσε για να με αφήσει μελανιες και να υπάρχουν αποδείξεις αλλά με το τρόπο του με έβαζε πάντα κάτω. Πολλές φορές μου ζητούσε να πέσω στα γόνατα και ενώ δεν το έκανα από μόνη μου, με έβαζε αυτός κάτω. Πάντα υπήρχαν άτομα γύρο που χειροκροτούσαν και τον ενθάρρυναν να το κάνουν.  (Πάντα άτομα από την ίδια εθνικότητα του, δεν ξέρω αν έχει σημασία αλλά στο σχολειό που ήμουν, το 80 της εκατό ήταν ξένα παιδιά από την Βόρεια Αφρική, οι οποίοι ήταν γενικά πολύ δεμένοι μεταξύ τους και περνούσαν τους άλλους για κατώτερους τους. Εάν ήσουν λευκό κορίτσι και δεν ήσουν ντυμένη σαν την μανα τους η την αδερφή τους, ήσουν απλά μια πόρνη.)  Καθηγητές περνούσαν και δεν έκαναν ΤΙΠΟΤΑ. Προσπαθούσα να μην βγαίνω για διάλειμμα, προσπαθούσα να κρύβομαι με  μια φίλη μου μαζί αλλά όταν μας έβλεπε κάποιος καθηγητής μας έδιωχνε έξω και τότες δεν την γλίτωνα.

Εγώ που πάντα ήμουν ήσυχο κορίτσι άρχισα να γίνομαι πολύ πιο νευρική,  να χτυπάω πόρτες στο σπίτι, και να μην θέλω να πηγαίνω στο σχολείο. Δεν ήθελα να τους πω τίποτα για το τι συμβαίνει στο σχολείο, ντρεπόμουν. Αυτό κράτησε περίπου 1 μήνα. Μέχρι που μια μέρα έζησα την πιο ταπεινωτική στιγμή στην ζωή μου. Εκείνη την ημέρα  με έβαλε στα 4, έκατσε πάνω στην πλάτη μου και φώναζε σαν τον cowboy  και ο κόσμος γύρο χειροκροτούσε. Μερικές φορές λέω ευτυχώς που τότες δεν υπήρχαν κινητά, σίγουρα θα το γράφανε και θα κυκλοφορούσε στο ίντερνετ και τότες δεν ξέρω εάν θα είχα αντέξει . Γύρισα στο σπίτι κλαίγοντας και τότες αναγκαστικά το είπα στους γονείς μου και στο αδερφό μου. Τι να έκανα; Να το έλεγα στους καθηγητές θα έλεγαν ότι γλείφω τους καθηγητές, να εφερνα τους γονείς θα ήμουν μαμακια. Και να ερχόταν οι γονείς, γλώσσα καλά καλά δεν ήξεραν, τι να έλεγαν; Ο αδερφός μου είπε θα ρθω εγώ να τον δω να του πω 2 κουβέντες. Φόβος... τι θα γινόταν μετά; Φοβόμουν ότι τα πράγματα θα γινόταν χειρότερα και όμως...

Θα γινόταν μια θεατρική παράσταση στο σχολείο ένα Σάββατο και άφησα να κυκλοφορήσει ότι θα ερχόταν και ο μεγάλος αδερφός μου ... Ξέρετε κάτι, αυτοί η νταηδες είναι δειλοί, χτυπάνε και βρίζουν μόνο τους πιο αδύναμους αλλά είναι φοβιτσιαριδες μόλις πρέπει να αντιμετωπίσουν μεγαλύτεροι τους. Κρυβόταν σε όλη την παράσταση!! Στο τέλος τον έδειξα στον αδερφό μου και πήγαμε κοντά του να του μιλήσει, βέβαια δεν παραδέχτηκε τίποτα αλλά ντράπηκε τόσο πολύ και υπήρχε και κόσμος γύρο του. Από εκείνη την στιγμή δεν με ξανακουμπησε. Θα μπορούσαν να ήταν χειρότερα τα πράγματα γιατί είχα φέρει κάποιον δικό μου, αλλά άλλη λύση δεν είχα. Δεν άντεχα άλλη εξευτελισμο!

Ξέρετε τι είναι ακόμα πιο γελοίο; 10 χρόνια αργότερα, ενώ δούλευα στο h&m τον ξαναείδα και για μια εβδομάδα ερχόταν κάθε μέρα στο μαγαζί και με παρακαλούσε να πάμε μαζί για καφέ... "Θυμάσαι κάποτε τι μου έκανες" του είπα; και ξέρετε τι μου απάντησε; "Ήμουν τσιμπημένος μαζί σου και δεν ήξερα πως να σου το δείξω"... περίεργο τρόπο έχεις να δείξεις την αγάπη σου, ρε φίλε... Τον κοίταξα στα μάτια και του είπα  αυτό που έπρεπε να είχα τολμήσει να του πω τότες"Να πας στον διάολο". Δεν τον ξαναείδα ποτέ.

Δεν ξέρω εάν με έκανε πιο δυνατή όλη αυτή η ιστορία. Ίσως κάποια πράγματα να τα βλέπω διαφορετικά και να με βοήθησε να ξεπερνάω κάποιες καταστάσεις πιο εύκολα. Ίσως η ιστορία να μην σας φαίνεται τόσο δυνατή όσο όσα βλέπουμε γύρο μας, εγώ ξέρω όμως πόσο φοβόμουν και ποσό ντρεπόμουν για τον εαυτό μου!Τότες δεν ήταν ένα θέμα που βλέπαμε συχνά στην τηλεόραση και στα μμε γενικά και εγώ την μόνη λύση που είχα βρει ήταν αυτή να το πω στους γονείς μου και τον αδερφό μου. Δεν είμαι ψυχολόγος για να σας δώσω τις σωστές συμβουλές είτε είστε θύμα , είτε είστε γονείς από θύμα αλλά σήμερα υπάρχει το ίντερνετ, υπάρχουν σίγουρα κέντρα βοήθειας . Ψαχτειτε λίγο, λύσεις υπάρχουν πολλές! Αντίδραση τώρα! Για να μην υπάρχουν άλλοι Αλεξ και Βαγγέλη !

Ο Θεος να σε εχει κοντα του...