Προσευχή για το Παρίσι

Το ξέρω, με έχετε συνηθίσει να βάζω όμορφες εικόνες από το Παρίσι.  Ποτέ δεν περίμενα να βάλω κάτι τέτοιο στην σελίδα μου αλλά τα χθεσινά γεγονότα με έχουν τόσο σοκάρει.

Σκέφτομαι  πρώτα την οικογένεια  μου που ζει στις Βρυξέλλες. Θα μπορούσε να είχε συμβεί εκεί... Αυτοί οι δαιμονισμένοι μπαίνουν όπου να΄ναι, σε εστιατόρια, σε σουπερμάρκετ, σε σχολεία, σε μετρό, σε θέατρα και γήπεδα... Φοβάμαι πραγματικά.

Σκέφτομαι τα θύματα, τους νεκρούς και όσους παλεύουν για την Ζωή τους. Σκέφτομαι τις οικογένειες των  θυμάτων που θα πρέπει να θάψουν το παιδί τους, τον πάτερα τους, την μητέρα  τους, τον αδερφό τους, την αδερφή τους γιατί κάποιοι τρελοί σκοτώνουν στο όνομα μιας θρησκείας; Kαι εδώ βάζω ερωτηματικό. Στ'αληθεια σκοτώνουν για το Ισλάμ. Εγώ ξέρω ότι είναι μια θρησκεία Αγάπης και Ειρήνης.

Σκέφτομαι τους φίλους μου Μουσουλμάνους (με Μ κεφαλαίο), οικογενειάρχοι που είναι πιο Βέλγοι και από τους Βέλγους  που με την σειρά τους θα γίνουν αυτοί θύματα. Γιατί; Γιατί κάποιοι θα τους βάλουν στο ίδιο πακέτο, κάποιοι θα τους βρίσουν και θα τους πούνε να γυρίσουν στην χώρα τους ενώ η μοναδική πατρίδα που γνωρίζουν είναι εκεί που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν.

Τέλος σκέφτομαι το μέλλον. Σε τι κόσμο ζούμε; Σε τι κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας; Που πάμε και τι θα γίνει;
Η αγάπη μόνο θα μας σώσει.... Αγάπη, αγάπη, αγάπη ρε γαμώτο!

"L'Amour Toujours"

Βροχές, κρύος αέρας... μπήκαμε για τα καλά στο Φθινόπωρο. Σε τέτοιες μουντές μέρες επιβάλετε ένα βιντεακι ,γεμάτο ποίηση και ρομαντισμό, που θα σας ζεστάνει τις καρδιές, θα σας κάνει να πάρετε το πρώτο αεροπορικό εισιτήριο για Παρίσι και θα σας κάνει να θελήσετε να ξαναδείτε την Αμελι.

Η ταινία μικρού μήκους λέγεται "L'amour toujours" δηλαδή "Ο Έρωτας πάντα" στα Γαλλικά, είναι σκηνοθετημένη από τον Victor Habchy με ένα μπάτζετ 40 ευρών (μάλλον τόσο κόστισε το μπουκέτο λουλουδιών...).

"A quoi ca sert l'amour", "Σε τι χρησιμεύει ο έρωτας"μας ρωτάει το τραγούδι της Edith Piaf; Μια ερώτηση που όλοι αναρωτηθήκαμε μια φορά στην ζωή μας. Σε τι χρησιμεύει αν ο έρωτας τελειώνει, εάν σου κάνει να κλαις και να υποφέρεις; Ένα όμορφο ζευγάρι, που ζει ένα έρωτα κεραυνοβόλο, το παθός των πρώτων ημερών και οι τσακωμοι στο καναπέ, τα σ'αγαπω-σε μισώ... μας δίνει την απάντηση... "Χωρίς έρωτα στη ζωή, χωρίς τις χαρές ,τις λύπες του, έζησες για το τίποτα. "

Σε τι χρησιμεύει ο έρωτας; Ο κόσμος πάντα λέει ανόητες ιστορίες. Σε τι χρησιμεύει το να αγαπάς;
O έρωτας δεν εξηγείται. Είναι ένα απλό πράγμα, σε καταλαμβάνει από κει που δεν το περιμένεις.
Άκουσα να λένε πως σε κάνει να υποφέρεις, σε κάνει να κλαις. Σε τι χρησιμεύει το να αγαπάς;
Σε τι χρησιμεύει ο έρωτας; Μας δίνει χαρά με δάκρυα στα μάτια. Είναι θλιβερός και ταυτόχρονα υπέροχος.
Συχνά λέμε πως ο έρωτας σε απογοητεύει, πως ένας από τους δυο δεν είναι ποτέ ευτυχισμένος.
Ακόμα και όταν χάσαμε τον έρωτα που γνωρίσαμε μας αφήνει μια γλυκιά γεύση στο στόμα. Ο έρωτας είναι αιώνιος.
Όλα αυτά είναι πολύ ωραία αλλά όταν όλα τελειώνουν σου μένει πάρα μόνο ένας τεράστιος πόνος.
Όλα αυτά που σου φαίνονται τώρα ότι σε διαλύουν αύριο θα είναι μια χαρούμενη ανάμνηση.
Τελικά, αν κατάλαβα καλά, χωρίς αγάπη στην ζωή, χωρίς τις χαρές και τις λύπες, ζήσαμε για το τίποτα;
Μα ναι! κοίταξε με!Κάθε φορά τον πίστεψα και πάντα θα τον πιστεύω. Σ’ αυτό χρησιμεύει ο έρωτας!
Μα εσύ είσαι ο τελευταίος, μα εσύ είσαι ο πρώτος. Πριν εσένα δεν υπήρχε τίποτα. Μαζί σου αισθάνομαι καλά.
Εσένα ήθελα, είσαι αυτό που χρειαζόμουν. Εσένα θα αγαπώ για πάντα. Σε αυτό χρησιμεύει ο έρωτας.

Η Εποχή των Κερασιών

Να σας προτείνω ένα βιβλίο ότι πρέπει για του Αγίου Βαλεντίνου; Λέγεται "Η Εποχή των Κερασιών" . Συγγραφέας είναι ο Νικολά Μπαρρο, ένας Γερμανός γεννημένος στο Παρίσι.

Δεν είναι εποχής αλλά είπα να το διαβάσω μιας και η πλοκή του είναι στο πολύ αγαπημένο μου Παρίσι. Είναι μια ρομαντική κωμωδία θα έλεγα, πολύ καλογραμμένη και περνάς πάρα πολύ ευχάριστα το χρόνο σου διαβάζοντας την. Επίσης σε αφήνει με όμορφες εικόνες του Παρισιού στο μυαλό σου. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι έχει λίγες σελίδες και στο τέλος θέλεις να διαβάσεις και άλλο.

Η πλοκή

Η Ορελι, που μόλις έχασε τον πατέρα της. κληρονόμησε το εστιατόριο "Η Εποχή των Κερασιών" . Μια μέρα ,που είναι πιο δυστυχισμένη από ποτέ,μπαίνει σ'ενα βιβλιοπωλείο και αγοράζει ένα μυθιστόρημα που θα της αλλάξει την ζωή για πάντα. Διαβάζοντας το βιβλίο συνειδητοποιεί ότι μοιάζει πάρα πολύ με την ηρωίδα . Τότες αποφασίζει να γνωρίσει τον συγγραφέα και ακολουθούν πολλά μπερδέματα...

Είναι ένα βιβλίο που θα σας κάνει να νιώθετε όμορφα, κάτι σαν την ταινία Amelie η Le Chocolat. Θα δεθείτε με τους ήρωες

Οοοο και για μπόνους, στο τέλος, υπάρχουν οι συνταγές από τα φαγητά που τρώνε!!

Ο συγγραφέας μας γράφει στο τέλος ότι πολλά απ'οσα περιγράφονται στο βιβλίο είναι επινοημενα , αλλά κάποια είναι αληθινά. Όλα τα καφέ, τα μπαρ, τα εστιατόρια και τα καταστήματα υπάρχουν στ'αληθεια. Η Εποχή των Κερασιών (που είναι το όνομα του εστιατορίου) ωστόσο μας λέει ότι δεν υπάρχει . Με λίγο ψάξιμο όμως εγώ βρήκα ένα εστιατόριο με αυτό το όνομα που ίσως να μην περιέχει τα κόκκινα και άσπρα καρό τραπεζομάντιλα, ούτε τα φαγητά του αλλά κάπως έτσι το φαντάζεται κανείς.

Όπως βλέπετε λέγεται "Le temps des cerises", η εποχή των κερασιών. Βρίσκεται στο Παρίσι σε ένα κτήριο του 18ου αιώνα.

Το εσωτερικό μας ταξιδεύει πίσω στο Παρίσι του 1950, με παλιές φωτογραφίες,παλιό ρολόι,εφημερίδες κρεμασμένες πάνω σε γάντζους, παλιές καρέκλες και δερμάτινα παγκάκια. Όλα τα cliche του γαλλικού μπιστρο. Θα ήθελα σίγουρα να το επισκεφτώ μια μέρα!

Λοιπόν ετοιμάστε ένα τσάι, λίγα μακαρον, κουκουλοθειτε σε μια ζεστή κουβέρτα και διαβάστε αυτό το βιβλίο και ονειρευτείτε ότι είστε στο Παρίσι!!

Faubourg 36/ Paris 36

Καλό μήνα σε όλους!

Να το αρχίσουμε όμορφα με μια καλή Γαλλική ταινιουλα του 2008 που είδα πρόσφατα.

Στην Γαλλία, βγήκε με το όνομα Faubourg 36 αλλά την είδα ως Paris 36 στο οτε tv.

Δεν θα έλεγα ότι είναι Το Αριστούργημα αλλά μια απλή, ταινία (πολλές φορές και οι απλές είναι οι πιο όμορφες)που θα σας ενθουσιάσει με τα ντεκόρ της, θα σας ταξιδέψει χρόνια πίσω στο προπολεμικό Παρίσι και θα σας αφήσει όμορφες αναμνήσεις με τα τραγούδια της. Η ταινία είναι ένα αφιέρωμα στην Γαλλική λαϊκή μουσική της δεκαετίας 30 με καινούργια τραγούδια που γράφτηκαν ειδικά για την ταινία με το στιλ της εποχής εκείνης. Μάλιστα ένα από τα τραγούδια ήταν και υποψήφιο καλύτερο τραγούδι στα Oscars

.

Εκτός από το αφιέρωμα στην μουσική, η ταινία περιέχει επίσης και ένα δυνατό θέμα : οι συγκρούσεις των υπόγειων ρευμάτων του αντισημιτισμού και του φασισμού, που ήταν επίμονα το 1936, με το κίνημα των κομμουνιστών εργατών.

Η πλοκή

Η ταινία αρχίζει σε ένα αστυνομικό τμήμα όπου ένας άνδρας κατηγορείτε για φόνο. Είναι ο Pigoil, o διευθυντής του Chansonia, μια μουσική σκηνή. Ο Pigoil διηγείται την ιστορία του πως έμεινε άνεργος όταν η τοπική μαφία έκλεισε το Chansonia, πως ανακάλυψε ότι η γυναίκα του τον απατούσε,πως στην συνέχεια έχασε την επιμέλεια του γιου του επειδή ήταν άνεργος και πως με τους 2 φίλους του,Milou και Jacky, επίσης άνεργοι, αποφασίσε να ξαναανοιξουν το Chansonia...

Αυτή η ταινία θα αρέσει ιδιαίτερα σε άτομα ,που σαν εμένα, αγάπησαν τις ταινίες Moulin-Rouge και Cinema Paradiso.

Το trailer

Παρίσι το 1936

Το νέο άλμπουμ της Zaz με άρωμα "Παλιό Παρίσι"

Γνωρίσαμε και αγαπήσαμε την Zaz πριν περίπου 3 χρόνια με το τραγούδι "Je veux". Στις 10 Νοεμβρίου βγήκε το τρίτο της Cd που λέγεται απλά "Paris". Πρόκειται για ένα αφιέρωμα για την Γαλλική πρωτεύουσα σε σκηνοθεσία του μεγάλου Quincy Jones. Αποτελείται κυρίως από διασκευές από παλιά γαλλικά τραγούδια του περασμένου αιώνα σε στιλ jazz... Μας ταξιδεύει...

Τα 2 πρώτα βίντεο κλιπ

Paris... Quelle Ville!

Παρίσι… τι πόλη!!

Στην ζωή μου την επισπεύτηκα συνολικά 5 φορές και κάθε φορά την είδα με διαφορετικά μάτια. Την πρώτη φορά πρέπει να ήμουν γύρο στα 15 χρονών και είχαμε πάει με το λεωφορείο με τον αδελφό μου και κάποιους συγγενείς μου. Τότες είχαμε δει μόνο τα αξιοθέατα από έξω και ειχαμε κανει μια βολτα με τα καραβακια στην Σικουανα .

Στα 18 μου πήγα για δεύτερη φορά με τα αδερφια μου και την νύφη . Είχαμε πάει με το αυτοκίνητο. Βρυξέλλες –Παρίσι είναι γύρο στα 350 χμ και καθίσαμε ένα σαββατοκύριακο. Κοιμηθήκαμε σε ένα φθηνό ξενοδοχείο στο Montmartre.

Το Montmartre είναι η αγαπημένη μου περιοχή. Είναι ένας από τους υψηλότερους λόφους και παλαιό προάστιο του Παρισιού. Είναι μια περιοχή όπου ζούσαν αρκετοί φτωχοί καλλιτέχνες (ζωγράφοι σαν τον Van Gogh η τον Picasso), γυναίκες ελευθερίων ηθών (είχε πολλά καμπαρέ στην περιοχή όπως το περίφημο Moulin Rouge) και διάφοροι φοιτητές που με το τρόπο που ζούσαν έδιναν ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα στην περιοχή στις αρχές του 19ου αιώνα. Από τότες μιλάμε για La vie de Boheme, η μποέμικη ζωή. Εάν δεν πήγατε σίγουρα θα αγαπήσετε τα δρομάκια , τις πλατείες και την εκκλησία Sacre Coeur. Εάν είστε τυχεροί και βρείτε και καμία τραγουδίστρια του δρόμου που να τραγουδά σαν την Edith Piaf τότες θα την ερωτευτείτε. Είναι μαγική!

Ο Πύργος του Άιφελ, σύμβολο της Γαλλίας και του Παρισιού είναι ένα μεγάλο κομμάτι σίδερο αλλά όταν ανεβαίνεις πάνω έχεις ένα από τα πιο μαγικά πανόραμα. Κάπου είχα διαβάσει πως ο κύριος Άιφελ είναι αυτός που έφτιαξε τις πρώτες ζαρτιέρες…. Από κει μάλλον θα εκπνεύστηκε

Ήμασταν τυχεροί τότες που πήγαμε γιατί το Σαββάτο ήταν η βραδιά των Cesar (γαλλικά κινηματογραφικά βραβεία) και είδαμε αρκετούς γνωστούς ηθοποιούς. Μετά την απονομή οι ηθοποιοί πάνε στο πολύ γνωστό εστιατόριο Le Fouquet’s. Έτσι είδαμε τον Jean Reno, τον Gerard Depardieu, την Vanessa Paradis, την Sophie Marceau και πολλούς άλλους.

Την επόμενη μέρα επισκεφτήκαμε το μουσείο του Λούβρου. Η Αφροδίτη της Μήλου, η Νίκη της Σαμοθράκης και άλλα διάφορα ελληνικά αρχαία …με πόνεσε η καρδούλα να τα δω εκεί. Την Τζοκοντα την έχουν πίσω από ένα γυαλί και περιμέναμε τουλάχιστον 10 λεπτά πριν την δούμε γιατί όλοι πλακώνουν πάνω της να δουνε το τοσο γνωστο της χαμογελο...

Την τρίτη φορά που πήγα , την επισκέφτηκα για 15 μέρες. Τότες δούλευα για το μαγαζί H&M στις Βρυξέλλες. Δεν υπήρχε ακόμα στο Παρίσι. Εκπαίδευσα τους πρώτους γάλλους πωλητές και είχα την μεγάλη ευκαιρία να πάω να τους βοηθήσω στην έναρξη των πρώτων μαγαζιών για 15 μέρες με κάποιους άλλους συνάδελφους. Τότες είδα λίγο την νυχτερινή ζωή αλλά και γενικά την καθημερινότητα. Εκεί είναι που ανακάλυψα πως δεν θα μπορούσα ποτέ να ζήσω σε αυτή την πόλη. Τι Αθήνα, τι Παρίσι. Με το λεωφορείο κάθε μέρα ήθελα 1 ώρα να πάω από την γκαρσονιέρα μου ως το μαγαζί. Την δεύτερη εβδομάδα που δούλεψα στις αποθήκες πήγαινα με το μετρό και να σας πω δεν υπάρχει πιο βρομερό και πιο ανασφαλείς μέρος. Αφού έβλεπα ανθρώπους να κάνουν τις ανάγκες τους δίπλα μου. Έπρεπε να περάσω ένα μεγάλο τούνελ και είχα ένα μαχαίρι μαζί μου στην τσέπη μου.

Οι παριζιάνοι είναι πολύ συμπαθητικοί, λίγο στην δουλειά τους έχουν αυτή την ιεραρχία που προσπαθούσα να τους το βγάλω (το H&M είναι μια σουηδική εταιρεία όπου είναι πολύ ευχάριστο να δουλεύεις γιατί δεν υπάρχει αυτή η ιεραρχία, εγώ είμαι ανώτερος σου και εσύ είσαι ένα τίποτα… νομίζω πως με καταλαβαίνετε… αυτό το πράγμα το έχουμε στην Ελλάδα…). Τέλος πάντως ήταν μια καταπληκτική εμπειρία και είδα το Παρίσι με ένα διαφορετικό μάτι.

Την τέταρτη φορά που πήγα, πήγα μονό για προσκύνημα. Πήγα με ένα φίλο , αυθημερόν, μόνο και μόνο να να δούμε το τάφο του Jim Morisson στο Pere Lachaise. Τρέλα και αυτή! Η Βρυξέλλες είναι μόνο 1 ώρα και 20 λεπτά από το Παρίσι με το γρήγορο τρένο Tallys.

Την τελευταία φορά ήταν ίσως και η πιο όμορφη γιατί ήταν με τον σύζυγο μου. Τότες δεν ζούσα ακόμα στην Ελλάδα και πηγαινοερχόμασταν ανάμεσα Ελλάδα και Βέλγιο. Τότες είδα το Παρίσι με ένα ρομαντικό μάτι, δεν σχολιάζω περισσότερα… Είναι μαγεία να πηγαίνεις με τον αγαπημένο σου….

Την επόμενη φορά θα ήθελα να την δω με τα ματιά της Amelie Poulain και να επισκεφτω ολα τα μεροι όπου γυριστικέ η πολύ αγαπημένη μου ταινία...